Indice

Eclesiastés 2

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

à àÈîÇøÀúÌÄé àÂðÄé áÌÀìÄáÌÄé, ìÀëÈä-ðÌÈà àÂðÇñÌÀëÈä áÀùÒÄîÀçÈä åÌøÀàÅä áÀèåÉá; åÀäÄðÌÅä âÇí-äåÌà, äÈáÆì. 1 DIJE yo en mi corazón:  Ven ahora, te probaré con alegría, y gozarás de bienes.  Mas he aquí esto también era vanidad.
á ìÄùÒÀçåÉ÷, àÈîÇøÀúÌÄé îÀäåÉìÈì; åÌìÀùÒÄîÀçÈä, îÇä-æÌÉä òÉùÒÈä. 2 A la risa dije:  Enloqueces; y al placer:  ¿De qué sirve esto?
â úÌÇøÀúÌÄé áÀìÄáÌÄé, ìÄîÀùÑåÉêÀ áÌÇéÌÇéÄï àÆú-áÌÀùÒÈøÄé; åÀìÄáÌÄé ðÉäÅâ áÌÇçÈëÀîÈä, åÀìÆàÁçÉæ áÌÀñÄëÀìåÌú--òÇã àÂùÑÆø-àÆøÀàÆä àÅé-æÆä èåÉá ìÄáÀðÅé äÈàÈãÈí àÂùÑÆø éÇòÂùÒåÌ úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÇéÄí, îÄñÀôÌÇø éÀîÅé çÇéÌÅéäÆí. 3 Propuse en mi corazón agasajar mi carne con vino, y que anduviese mi corazón en sabiduría, con retención de la necedad, hasta ver cuál fuese el bien de los hijos de los hombres, en el cual se ocuparan debajo del cielo todos los días de su vida.
ã äÄâÀãÌÇìÀúÌÄé, îÇòÂùÒÈé:  áÌÈðÄéúÄé ìÄé áÌÈúÌÄéí, ðÈèÇòÀúÌÄé ìÄé ëÌÀøÈîÄéí. 4 Engrandecí mis obras, edifiquéme casas, plantéme viñas;
ä òÈùÒÄéúÄé ìÄé, âÌÇðÌåÉú åÌôÇøÀãÌÅñÄéí; åÀðÈèÇòÀúÌÄé áÈäÆí, òÅõ ëÌÈì-ôÌÆøÄé. 5 Híceme huertos y jardines, y planté en ellos árboles de todos frutos;
å òÈùÒÄéúÄé ìÄé, áÌÀøÅëåÉú îÈéÄí--ìÀäÇùÑÀ÷åÉú îÅäÆí, éÇòÇø öåÉîÅçÇ òÅöÄéí. 6 Híceme estanques de aguas, para regar de ellos el bosque donde los árboles crecían.
æ ÷ÈðÄéúÄé òÂáÈãÄéí åÌùÑÀôÈçåÉú, åÌáÀðÅé-áÇéÄú äÈéÈä ìÄé; âÌÇí îÄ÷ÀðÆä áÈ÷Èø åÈöÉàï äÇøÀáÌÅä äÈéÈä ìÄé, îÄëÌÉì ùÑÆäÈéåÌ ìÀôÈðÇé áÌÄéøåÌùÑÈìÈÄí. 7 Poseí siervos y siervas, y tuve hijos de familia; también tuve posesión grande de vacas y ovejas, sobre todos los que fueron antes de mí en Jerusalem;
ç ëÌÈðÇñÀúÌÄé ìÄé âÌÇí-ëÌÆñÆó åÀæÈäÈá, åÌñÀâËìÌÇú îÀìÈëÄéí åÀäÇîÌÀãÄéðåÉú; òÈùÒÄéúÄé ìÄé ùÑÈøÄéí åÀùÑÈøåÉú, åÀúÇòÂðËâåÉú áÌÀðÅé äÈàÈãÈí--ùÑÄãÌÈä åÀùÑÄãÌåÉú. 8 Alleguéme también plata y oro, y tesoro preciado de reyes y de provincias; híceme de cantores y cantoras, y los deleites de los hijos de los hombres, instrumentos músicos y de todas suertes.
è åÀâÈãÇìÀúÌÄé åÀäåÉñÇôÀúÌÄé, îÄëÌÉì ùÑÆäÈéÈä ìÀôÈðÇé áÌÄéøåÌùÑÈìÈÄí; àÇó çÈëÀîÈúÄé, òÈîÀãÈä ìÌÄé. 9 Y fuí engrandecido, y aumentado más que todos los que fueron antes de mí en Jerusalem:  a más de esto perseveró conmigo mi sabiduría.
é åÀëÉì àÂùÑÆø ùÑÈàÂìåÌ òÅéðÇé, ìÉà àÈöÇìÀúÌÄé îÅäÆí:  ìÉà-îÈðÇòÀúÌÄé àÆú-ìÄáÌÄé îÄëÌÈì-ùÒÄîÀçÈä, ëÌÄé-ìÄáÌÄé ùÒÈîÅçÇ îÄëÌÈì-òÂîÈìÄé, åÀæÆä-äÈéÈä çÆìÀ÷Äé, îÄëÌÈì-òÂîÈìÄé. 10 No negué á mis ojos ninguna cosa que desearan, ni aparté mi corazón de placer alguno, porque mi corazón gozó de todo mi trabajo:  y ésta fué mi parte de toda mi faena.
éà åÌôÈðÄéúÄé àÂðÄé, áÌÀëÈì-îÇòÂùÒÇé ùÑÆòÈùÒåÌ éÈãÇé, åÌáÆòÈîÈì, ùÑÆòÈîÇìÀúÌÄé ìÇòÂùÒåÉú; åÀäÄðÌÅä äÇëÌÉì äÆáÆì åÌøÀòåÌú øåÌçÇ, åÀàÅéï éÄúÀøåÉï úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÆùÑ. 11 Miré yo luego todas las obras que habían hecho mis manos, y el trabajo que tomé para hacer las:  y he aquí, todo vanidad y aflicción de espíritu, y no hay provecho debajo del sol.
éá åÌôÈðÄéúÄé àÂðÄé ìÄøÀàåÉú çÈëÀîÈä, åÀäåÉìÅìåÉú åÀñÄëÀìåÌú:  ëÌÄé îÆä äÈàÈãÈí, ùÑÆéÌÈáåÉà àÇçÂøÅé äÇîÌÆìÆêÀ, àÅú àÂùÑÆø-ëÌÀáÈø, òÈùÒåÌäåÌ. 12 Después torné yo á mirar para ver la sabiduría y los desvaríos y la necedad; (porque ¿qué hombre hay que pueda seguir al rey en lo que ya hicieron?)
éâ åÀøÈàÄéúÄé àÈðÄé, ùÑÆéÌÅùÑ éÄúÀøåÉï ìÇçÈëÀîÈä îÄï-äÇñÌÄëÀìåÌú--ëÌÄéúÀøåÉï äÈàåÉø, îÄï-äÇçÉùÑÆêÀ. 13 Y he visto que la sabiduría sobrepuja á la necedad, como la luz á las tinieblas.
éã äÆçÈëÈí òÅéðÈéå áÌÀøÉàùÑåÉ, åÀäÇëÌÀñÄéì áÌÇçÉùÑÆêÀ äåÉìÅêÀ; åÀéÈãÇòÀúÌÄé âÇí-àÈðÄé, ùÑÆîÌÄ÷ÀøÆä àÆçÈã éÄ÷ÀøÆä àÆú-ëÌËìÌÈí. 14 El sabio tiene sus ojos en su cabeza, mas el necio anda en tinieblas:  empero también entendí yo que un mismo suceso acaecerá al uno que al otro.
èå åÀàÈîÇøÀúÌÄé àÂðÄé áÌÀìÄáÌÄé, ëÌÀîÄ÷ÀøÅä äÇëÌÀñÄéì âÌÇí-àÂðÄé éÄ÷ÀøÅðÄé, åÀìÈîÌÈä çÈëÇîÀúÌÄé àÂðÄé, àÈæ éÉúÅø; åÀãÄáÌÇøÀúÌÄé áÀìÄáÌÄé, ùÑÆâÌÇí-æÆä äÈáÆì. 15 Entonces dije yo en mi corazón:  Como sucederá al necio me sucederá también á mí:  ¿para qué pues he trabajado hasta ahora por hacerme más sabio? Y dije en mi corazón, que también esto era vanidad.
èæ ëÌÄé àÅéï æÄëÀøåÉï ìÆçÈëÈí òÄí-äÇëÌÀñÄéì, ìÀòåÉìÈí:  áÌÀùÑÆëÌÀáÈø äÇéÌÈîÄéí äÇáÌÈàÄéí, äÇëÌÉì ðÄùÑÀëÌÈç, åÀàÅéêÀ éÈîåÌú äÆçÈëÈí, òÄí-äÇëÌÀñÄéì. 16 Porque ni del sabio ni del necio habrá memoria para siempre; pues en los días venideros ya todo será olvidado, y también morirá el sabio como el necio.
éæ åÀùÒÈðÅàúÄé, àÆú-äÇçÇéÌÄéí--ëÌÄé øÇò òÈìÇé äÇîÌÇòÂùÒÆä, ùÑÆðÌÇòÂùÒÈä úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÆùÑ:  ëÌÄé-äÇëÌÉì äÆáÆì, åÌøÀòåÌú øåÌçÇ. 17 Aborrecí por tanto la vida, porque la obra que se hace debajo del sol me era fastidiosa; por cuanto todo es vanidad y aflicción de espíritu.
éç åÀùÒÈðÅàúÄé àÂðÄé àÆú-ëÌÈì-òÂîÈìÄé, ùÑÆàÂðÄé òÈîÅì úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÆùÑ:  ùÑÆàÇðÌÄéçÆðÌåÌ, ìÈàÈãÈí ùÑÆéÌÄäÀéÆä àÇçÂøÈé. 18 Yo asimismo aborrecí todo mi trabajo que había puesto por obra debajo del sol; el cual dejaré á otro que vendrá después de mí.
éè åÌîÄé éåÉãÅòÇ, äÆçÈëÈí éÄäÀéÆä àåÉ ñÈëÈì, åÀéÄùÑÀìÇè áÌÀëÈì-òÂîÈìÄé, ùÑÆòÈîÇìÀúÌÄé åÀùÑÆçÈëÇîÀúÌÄé úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÆùÑ; âÌÇí-æÆä, äÈáÆì. 19 ¿Y quién sabe si será sabio, ó necio, el que se enseñoreará de todo mi trabajo en que yo me afané, y en que ocupé debajo del sol mi sabiduría? Esto también es vanidad.
ë åÀñÇáÌåÉúÄé àÂðÄé, ìÀéÇàÅùÑ àÆú-ìÄáÌÄé--òÇì, ëÌÈì-äÆòÈîÈì, ùÑÆòÈîÇìÀúÌÄé, úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÆùÑ. 20 Tornéme por tanto á desesperanzar mi corazón acerca de todo el trabajo en que me afané, y en que había ocupado debajo del sol mi sabiduría.
ëà ëÌÄé-éÅùÑ àÈãÈí, ùÑÆòÂîÈìåÉ áÌÀçÈëÀîÈä åÌáÀãÇòÇú--åÌáÀëÄùÑÀøåÉï; åÌìÀàÈãÈí ùÑÆìÌÉà òÈîÇì-áÌåÉ, éÄúÌÀðÆðÌåÌ çÆìÀ÷åÉ--âÌÇí-æÆä äÆáÆì, åÀøÈòÈä øÇáÌÈä. 21 ¡Que el hombre trabaje con sabiduría, y con ciencia, y con rectitud, y que haya de dar su hacienda á hombre que nunca trabajó en ello! También es esto vanidad y mal grande.
ëá ëÌÄé îÆä-äÉåÆä ìÈàÈãÈí, áÌÀëÈì-òÂîÈìåÉ, åÌáÀøÇòÀéåÉï, ìÄáÌåÉ--ùÑÆäåÌà òÈîÅì, úÌÇçÇú äÇùÌÑÈîÆùÑ. 22 Porque ¿qué tiene el hombre de todo su trabajo, y fatiga de su corazón, con que debajo del sol él se afanara?
ëâ ëÌÄé ëÈì-éÈîÈéå îÇëÀàÉáÄéí, åÈëÇòÇñ òÄðÀéÈðåÉ--âÌÇí-áÌÇìÌÇéÀìÈä, ìÉà-ùÑÈëÇá ìÄáÌåÉ; âÌÇí-æÆä, äÆáÆì äåÌà. 23 Porque todos sus días no son sino dolores, y sus trabajos molestias:  aun de noche su corazón no reposa.  Esto también es vanidad.
ëã àÅéï-èåÉá áÌÈàÈãÈí ùÑÆéÌÉàëÇì åÀùÑÈúÈä, åÀäÆøÀàÈä àÆú-ðÇôÀùÑåÉ èåÉá áÌÇòÂîÈìåÉ; âÌÇí-æÉä øÈàÄéúÄé àÈðÄé, ëÌÄé îÄéÌÇã äÈàÁìÉäÄéí äÄéà. 24 No hay cosa mejor para el hombre sino que coma y beba, y que su alma vea el bien de su trabajo.  También tengo yo visto que esto es de la mano de Dios.
ëä ëÌÄé îÄé éÉàëÇì åÌîÄé éÈçåÌùÑ, çåÌõ îÄîÌÆðÌÄé. 25 Porque ¿quién comerá, y quién se cuidará, mejor que yo?
ëå ëÌÄé ìÀàÈãÈí ùÑÆèÌåÉá ìÀôÈðÈéå, ðÈúÇï çÈëÀîÈä åÀãÇòÇú åÀùÒÄîÀçÈä; åÀìÇçåÉèÆà ðÈúÇï òÄðÀéÈï ìÆàÁñÉó åÀìÄëÀðåÉñ, ìÈúÅú ìÀèåÉá ìÄôÀðÅé äÈàÁìÉäÄéí--âÌÇí-æÆä äÆáÆì, åÌøÀòåÌú øåÌçÇ. 26 Porque al hombre que le agrada, Dios le da sabiduría y ciencia y gozo, mas al pecador da trabajo, el que allegue y amontone, para que dé al que agrada á Dios.  También esto es vanidad y aflicción de espíritu.

 

Indice

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12